Waterteunisbloem

De planten zijn te vinden in stilstaand tot langzaam stromend water, bijvoorbeeld in de bochten van oevers. Waterteunisbloem wortelt in de oeverzone en vormt dichte op het wateroppervlak drijvende matten. Kleine waterteunisbloem komt voor in en langs zwak stromend of stilstaand zoet water in kanalen, vaarten, meren, vijvers en greppels.

Ook droogvallende oevers en vochtige graslanden kunnen worden gekoloniseerd. Het bestrijden van een kleine besmetting met exotische waterplanten. De waterteunisbloem is een waterplant drijvende uitlopers, die meterslang op of net onder het wateroppervlakte groeien.

Op die stengels groeien diverse zijscheuten omhoog met daarop de gele bloemen. De bladeren van het in het water liggende deel zijn eiron terwijl die van de bloeiende scheuten weer lancetvormig zijn. Daardoor dreigen drooggevallen slikken te verwijderen, een belangrijke natuurwaarde van Tiengemeten. Zonder bestrijding van de kleine waterteunisbloem , verdwijnen kenmerkende planten en uiteindelijk ook de bijzondere watervogels in het gebied. Tot nu toe is Tiengemeten de enige groeiplek in Nederland van de kleine waterteunisbloem.

Bladeren: De bladeren staan verspreid. Ze hebben een gave, behaarde bladrand en lopen. Grote waternavel, parelvederkruid en waterteunisbloem zijn exotische planten die de waterwegen belemmeren als ze niet bestreden worden.

Daarom stapt Freddie Vrielink van Donker Groen regelmatig in zijn bootje om de planten handmatig met wortels en al uit het water te trekken. Bladen kunnen varieren in vorvan lang en smal tot rond en eivormig. De soort bloeit in juli-oktober en is zelf bestuivend. Bloemen van de drijvende vorm zijn veel kleiner dan bloemen van de oevervorm. Bloei van juli tot augustus.

Geldt dit ook voor waterteunisbloem ? Heeft grote gele bloemen in de bladoksels van de bovenste bladeren van de recht opgaande stengels die boven het water uitsteken. De inheemse soorten op Tiengemeten dreigen overwoekerd te worden door een invasie exoot, namelijk de kleine waterteunisbloem. Deze plant met gele bloemetjes komt oorspronkelijk uit Zuid-Amerika, en is mooi om te zien. Toch moet deze plant weg, omdat hij een bedreiging vormt voor de planten die in het kommoeras op Tiengemeten thuishoren.

De Ludwigia is een familie van snelgroeiende moeras- en waterplanten, genoemd naar Christian Gottlieb Ludwig, welke uit Zuid- en Noord-Amerika komen. Sommige soorten hebben zich via de plantenhandel ook in Europa gevestigd. Natuur, milieu, klimaat en dierenwelzijn in Nederland staan centraal. Inheemse planten worden verdrongen en de aanwezige waterdieren verdwijnen, op enkele slakken en bloedzuigers na.

Het afsterven van grote massa’s waterteunisbloem kan in stilstaande wateren leiden tot zuurstofgebrek in het water. WO van augustus maakt nu melding van een nieuwkomer, de waterteunisbloem. Een kleine tien seconden later, aldus Van der Meijden, was de naam waterteunisbloem geboren.

Je zag de etymologen in de zaal verstijven.

Niet omdat het een slechte naam was, maar omdat zij voorzagen hoe iemand zich in de toekomst over de herkomst van dit woord zou buigen. Maar eigenlijk is het vechten tegen de bierkaai. Wat je ook doet, de toename is spectaculair, en daarom lijkt de waterteunisbloem een blijvertje te worden. De blaadjes van de jonge planten liggen nog plat op het water en zijn min of meer rond.

De nerven zijn duidelijk zichtbaar. Als de planten verder groeien en bloemstengels gaan vormen, wordt het blad meer langwerpig. Aan deze stengels komen ook de gele bloemen. In Nederland heeft de kleine waterteunisbloem geleid tot economische schade doordat de plant door terreinbeheerders en waterschappen bestreden moet worden.

Het is een exoot met invasief gedrag. Ludwigia grandiflora is een vaste waterplant afkomstig uit Zuid-Amerika die al op enkele plaatsen in West-Europa te vinden is. Invasieve exotische plantensoorten komen van nature niet in Nederland voor.

Meestal komen deze exoten door menselijk handelen in ons land terecht.